[CD recensie] Chevelle | Hats off to the bull

ONBEKEND Chevelle is een vrij ongekende band in Nederland. Dat komt hoofdzakelijk doordat ze muziek maken die we (lees: de Nederlanders) niet trekken, althans een groot gedeelte ervan. Daarnaast is het ook nog eens een band die nooit optredens doet in Nederland of elders in Europa. Zij gaan voor succes in eigen land, de VS.

SOUNDTRACK Ik kwam de band voor het eerst tegen op een soundtrack van een film, welke dat was? Geen idee meer. Maar de soundtrack was geweldig met o.a. dus Chevelle. Toentertijd downloadde ik nog wel eens en leerde zo hun muziek kennen. Nu zijn we 10 jaar verder en koop ik de originele cd's van deze gasten. Hoezo is downloaden slecht voor de muzikanten? Als je goed genoeg bent...

LICK Nu dus een nieuwe cd. Voor 12 dollar inclusief verzendkosten uit de VS laten komen, omdat dat veel goedkoper is dan een cd uit eigen land te laten komen(!!). De cd begint gelijk met een strakke 'lick' en de toon is gelijk gezet. Veel gitaarwerk, strakke percussie, spannende wendingen en een hele aparte stem. Juist daarom bevalt mij de band zo goed. 

BALLAD Vanaf de eerste tonen raggen ze er dus lekker op door, met flink wat wisselingen in snelheid en stemgeluid. Tot nummer 10. Daar is ineens een ballad. Een rustig en ingetogen liedje die niet zou misstaan tussen al het sing en songwriter geweld dat nu de hitlijsten teistert. Een mooi intermezzo in een verder redelijk ruig album. Toppers naar mijn mening: Hats off the bull, Face to the floor en dus de ballad, Prima Donna.

NU METAL Het is aan de zanger te danken dat Chevelle geen dertien in een dozijn band is (geworden). Het geluid is herkenbaar en doet me denken aan het uitgestorven gewaande Nu Metal. Chevelle bewijst dat dit nog niet zo is. Er is wel evolutie geweest, het klinkt spannender, rauwer en intenser dan de muziek van pakweg twaalf/dertien jaar geleden. Gelukkig maar.

STERREN ******* [7/10]

[CD recensie] The Black Keys | El Camino

PLAY LOUD Het plastic zit nog om de hoes, maar je weet alvast wat je te doen staat als het schijfje in je speler zit: PLAY LOUD. En die order moet en wil je ook volgen! Hard moet die cd, want dan klinkt ie gewoonweg het best.

SCHUREN Vanaf de eerste tonen, de single Lonely Boy, schuurt de rock tegen de blues aan. En de blues schuurt lekker terug. De rauwheid van de muzikanten (Auerbach en Carney) en de gelikte invloeden van producer Dangermouse passen waanzinnig bij elkaar en laten elkaar niet meer los. En dat al voor de derde keer. 

ONBEKEND Ik leerde de The Black Keys een paar jaar terug kennen met When the lights go out, een nummer op de soundtrack van (de overigens geweldige film) Black Snake Moan. Daarna zag ik ze live in het voorprogramma van Pearl Jam en nog steeds bleven de mannen dwalen in mijn achterhoofd. Onbekend maakt onbemind, zo zie je maar weer.

BEZINNING Maar nu is het anders. Op basis van één nummer (Lonely Boy) het hele album gekocht en geen seconde ervan is spijtig gebleken. Blues en rock smelten samen. Het aangenomen ritme wordt nauwelijks los gelaten en toch is het album ontzettend gevarieerd. Soms ingetogen, soms bombastisch, soms catchy, maar altijd helemaal hun eigen geluid. Al hoor je met een beetje fantasie LedZep (Little Black Submarines) en Queens Of The Stone Age (Run Right Back) doorklinken. Dat zijn niet de minsten.

HITS Dankzij Dangermouse is het een gelikt album geworden waar redelijk wat hitpotentiëlen op staan. Je moet nu niet denken dat het een overgeproduceerd album is geworden, integendeel. Dangermouse (en ook de heren van The Black Keys zelf) wist precies wanneer hij wel en niet aan de knoppen moest zitten. Rauw en gelikt. Dat is dan het eindresultaat. Nu hebben ze mijn aandacht volledig en laat ik dat niet meer los!

STERREN ******** [8/10]

PLAY LOUD!

[CD recensie] Kinderen Tegen Kinderen | Klein is fijn [EP]

Wat Kinderen tegen Kinderen doet is een Kinderen vóór Kinderen-tekst inpassen in een herkenbare (rock)melodie. Dit deden ze op hun eerste CD, Neverkind, en kreeg de nodige aandacht in de media. Terecht. 

EXTENDED PLAY Deze EP is van hetzelfde laken een pak. Sommigen zullen de teksten herkennen, sommigen de tunes, en sommigen zelfs beiden. Maar bovenal het is geinig. Je hoort dat die lui veel plezier hebben gehad in het maken ervan. Je hoort blokfluit, xylofoontje en ander speelgoed dat ze gebruikten duidelijk terug. En dat maakt het weer leuk om naar te luisteren.
 

EEN FEEST DER HERKENNING En niet omdat ik het repertoire van KvK ken. Integendeel, ik heb niet alleen nu een grafhekel aan zingende kinderen, dat heb ik altijd al gehad. Nee, het is een feest der herkenning wat betreft het muzikale aspect. Ik hoorde van alles voorbij komen, Rage Against The Machine, Madness, Guns 'n Roses, Nirvana in de bonustrack en nog veel meer. Ook dingen die ik wel herkende, maar niet kon thuisbrengen. En check die hoes: Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Tof gedaan!

GOEDE DOELEN Nog een reden om de EP in huis te halen is dat de opbrengsten naar goede doelen gaat. En dat voelt fijn. Ook vind je de muziek niets, toch doe je wat goeds. Voor die 5 euro moet je ook vooral niet moeilijk doen. Op de website, www.kinderentegenkinderen.nl, vind je een lijst met deze goede doelen. Daar zitten verrassende dingen tussen. Geheel commissieloos roep ik: KOOP DEZE EP!!

VERZOEK Nog een verzoekje mijnerzijds: een CD met Sinterklaasliederen zou welkom zijn. Om pakjesavond op te leuken. Want ik heb een grafhekel aan zingende kinderen. Alvast bedankt.

STERREN ******* [7/10]

[CD recensie] Machine Head | Unto The Locust

1997 Toen ik nog een klein Lé'tje was ging ik regelmatig langs bij Peter van de Panne om de cd van Machine Head (MH) te luisteren. The more things change... heette het en was hardste dat ik ooit had gehoord. Ik had alleen geen geld om het te kopen, dus moest ik het doen met de luisterpaal midden in die cd-zaak. Ik was er kind aan huis, daarom geen enkel probleem (Peter heeft later zelfs onze bruidsreportage geschoten).

2011 Nu is het een paar jaar later, ben ik inmiddels volwassen, met vrouw, dochter en hypotheek, en is MH er nog steeds. In een andere samenstelling dan toen, maar onmiskenbaar met het stemgeluid van Robb Flynn. En laat ik maar beginnen met: dit is niet het hardste dat ik ooit heb gehoord. Daar zijn tegenwoordig bands voor als Mastodon en zo.

EIGHTIES Waar MH hun inspiratie vandaan haalt, laat zich makkelijk raden: heavy metal uit de jaren 80. Zeker muzikaal is dat terug te horen door de vele gitaarsolo's en de lange uitgesponnen werken die de nummers geworden zijn. Dit is dan ook precies de lijn die is ingezet bij het album Through the ashes of empire uit 2003. Niet geheel toevallig met de toevoeging van de huidige gitarist Phil Demmel. Hij verbande de typische 'MH-lick' uit de nummers (onmiskenbaar te horen op het vroege werk van MH) en bracht de solo's. Heel veel solo's. Jammer.

ZWARE METAL Maar gelukkig is daar het eerdergenoemde herkenbare stemgeluid van Flynn. Hij maakt van het album geen hang naar het verleden, maar geeft er een hedendaagse draai aan. Vanaf het openingsnummer I am hell tot en met nummer vier This is the end grunt en schreeuwt hij alles bij elkaar. De drummer doet daar een ongenadige schep bovenop door als een zotte op de trommels te rammen. Pas na een minuut of 28 (!!) is daar het eerste zangpartij van Flynn, Darkness within. In dit nummer laat hij horen dat hij ook zingen kan. Heel verrassend ook is het akoestische uitvoering van dit nummer, dat als bonustrack is toegevoegd ergens achteraan op het album. Hij kan écht zingen. Overigens gaat Flynn vanaf nummer 6, Pearls before the swine, weer vrolijk verder met grunten en schreeuwen.

ZINGENDE KINDEREN Als ik ergens een grafhekel aan heb, zijn het zingende kinderen. Dat is dan ook gelijk het grootste minpunt van dit album; Who we are. Na het intro met de zingende kinderen heb ik gelijk geen zin meer in de rest van het nummer. Skip >> Ik snap in de verste verte niet hoe en waarom dat op het album terecht is gekomen. Het zal hun eigen keus geweest zijn, maar het past niet en klinkt nog minder. De twee bonustracks, The sentinal en Witch hunt, zijn covers van respectievelijk Judas Priest en Rush, wat nogmaals de eighties als inspiratiebron lijkt te bevestigen.

AFSLUITER Maar gelukkig. Zoals eerder vermeld, staat er ook een grote verrassing op het album: de akoestische uitvoering van Darkness within. Het is een prachtige ballad geworden waar menig so-called sing and songwriters jaloers op zullen zijn. Zowel qua zang als tekstueel. Waardige afsluiter.

MH is niet meer de band die ik hoorde toen ik 16 was, maar is met me meegegroeid naar volwassenheid. Maar of dat in hun geval óók beter is, waag ik te betwijfelen.

STERREN ******* [7/10]

[CD recensie] Kasabian | Velociraptor!

So raise your glass to the ones who have passed / And the ones that got away

SOLIDE Prachtig. En deze zin in het eerste nummer, Let's roll like we used to. Geweldige opmaat naar de rest van het album, waar vanaf het eerste nummer de beats en drums je om de oren vliegen. Als vanouds zeg maar. Precies datgene wat je zou verwachten. Lekker uptempo (titeltrack Velociraptor!), fijne beats (I hear voices, met daarin de mooie zin: And midnight is coming and I wish that you were here) en zelfs de blazers zijn erbij gehaald (Re-Wired) om het verhaal op te leuken. Maar vooral brengt de band solide rocksongs ten gehore. En dat lukt ze heel goed. De muziek doet goed aan de oren, muziek en zang zijn in harmonie en dwingen tot nog een luisterbeurt. En bij iedere luisterbeurt ontdek je weer wat nieuws. Maar dat heb ik ook nog steeds bij vorige albums van Kasabian.

TRIP Maar toch is er ook iets anders aan dit album. Het is volwassener. Het is spannender. Het is avontuurlijker. Het is donkerder. Dit alles komt allemaal samen in Acid Turkish bath (Shelter from the storm). Dit nummer is wat mij betreft het hoogtepunt van de cd. Mooi intro, alsof je in een trip beland bent waar je niet uit wil. Na 6 minuten is het toch zover en heb je een reis erop zitten langs een prachtige tekst, betoverende melodieën en bizarre wendingen. De voltooiing van een geweldige trip.

BRILJANT Ik kan op de hele cd, 11 nummers lang, geen zwak moment vinden. Behalve dan dat niet de volledige ruimte op de cd benut is. Ach, ik zet het gewoon op repeat. Na het beluisteren van deze cd weet je gewoon dat je iets bijzonders gehoord heb. Ik denk dat deze cd nog vaak in mijn cd-speler spint. Van plezier! Gewoonweg briljant!

STERREN ********* [9/10]

[CD recensie] Incubus | If not now, when?

VROEGER In de jaren 90 van de vorige eeuw was er TMF (The Music Factory). En TMF had een geweldig programma, het kwam veel te laat op de avond en heette "Wet & Wild". Volgens mij presenteerde Ruud de Wild dat. Door dat programma kwam ik in aanraking met onder andere Slipknot, Machinehead en dus Incubus. A Certain Shade of Green werd geregeld gedraaid en ik was fan. Fan van zo'n beetje het eerste uur dus. Na S.C.I.E.N.C.E. ook alle andere latere albums gekocht die stuk voor stuk anders waren, maar wel herkenbaar. Naast het kopen van de cd's, ging ik ook naar concerten. Ik heb ze gezien in HMH, Ahoy en op Lowlands, maar het werd steeds duidelijker dat het oudere werk werd overgeslagen. En dat was bijzonder jammer. 

2011 Nu is er dus een nieuw album: If not now, when? En met dank aan Spotify kon ik het eens goed luisteren, zonder de cd in huis te halen. Dat had namelijk zonde geweest van het geld... Het album is traag en sloom en daardoor vreselijk slaapverwekkend. Er is duidelijk een nieuwe weg ingeslagen en die weg is wat mij betreft doodlopend. Vanaf het eerste nummer, het titelnummer, moet ik in mijn ogen wrijven van de slaap. Midden op de dag.

MIDDELMAAT Over de rest van de nummers ga ik me verder niet eens verder uitweiden. Op vorige albums hadden ze net dat ene ding, dat bijzondere moment. Maar dat is nu nergens te bekennen. Nergens wordt het spannend. Nergens wordt er afgeweken van het ritme. Nergens wordt de middelmaat ontstegen. Helemaal erg, en ook nog eens gênant, wordt het als Brandon Boyd, de zanger, probeert te rappen op Switchblade.

DE MOEITE WAARD De eerste barstjes vertoonden zich al op het album Morning View, hun 3e, waar het nummer Are you in op staat. Dat nummer is verschrikkelijk. Maar dat was maar één nummer op een hele cd. Nu is er op dit nieuwe album maar één nummer dat wél de moeite waard is: Adolescents. Dit nummer heeft tempowisselingen en past meer in de lijn die ik dacht te kennen van Incubus. Maar zelfs dit zou op een eerder album een minder nummer zijn.

PIJN Met pijn in mijn hart moet ik zeggen dat ik ga afhaken. Voor dit moment dan. Je weet maar nooit waar ze mee komen over een paar jaar. Ik heb altijd met veel plezier geluisterd naar Incubus, ook als ze met wat nieuws kwamen. Nu moet ik het hebben van het oudere werk. Niets mis mee. Behalve Are you in dan. In november komen ze weer spelen in HMH, maar ik heb besloten over te slaan. Ik heb geen zin om mijn stretcher mee te sjouwen.

STERREN **** [4/10]