[CD recensie] Machine Head | Unto The Locust

1997 Toen ik nog een klein Lé'tje was ging ik regelmatig langs bij Peter van de Panne om de cd van Machine Head (MH) te luisteren. The more things change... heette het en was hardste dat ik ooit had gehoord. Ik had alleen geen geld om het te kopen, dus moest ik het doen met de luisterpaal midden in die cd-zaak. Ik was er kind aan huis, daarom geen enkel probleem (Peter heeft later zelfs onze bruidsreportage geschoten).

2011 Nu is het een paar jaar later, ben ik inmiddels volwassen, met vrouw, dochter en hypotheek, en is MH er nog steeds. In een andere samenstelling dan toen, maar onmiskenbaar met het stemgeluid van Robb Flynn. En laat ik maar beginnen met: dit is niet het hardste dat ik ooit heb gehoord. Daar zijn tegenwoordig bands voor als Mastodon en zo.

EIGHTIES Waar MH hun inspiratie vandaan haalt, laat zich makkelijk raden: heavy metal uit de jaren 80. Zeker muzikaal is dat terug te horen door de vele gitaarsolo's en de lange uitgesponnen werken die de nummers geworden zijn. Dit is dan ook precies de lijn die is ingezet bij het album Through the ashes of empire uit 2003. Niet geheel toevallig met de toevoeging van de huidige gitarist Phil Demmel. Hij verbande de typische 'MH-lick' uit de nummers (onmiskenbaar te horen op het vroege werk van MH) en bracht de solo's. Heel veel solo's. Jammer.

ZWARE METAL Maar gelukkig is daar het eerdergenoemde herkenbare stemgeluid van Flynn. Hij maakt van het album geen hang naar het verleden, maar geeft er een hedendaagse draai aan. Vanaf het openingsnummer I am hell tot en met nummer vier This is the end grunt en schreeuwt hij alles bij elkaar. De drummer doet daar een ongenadige schep bovenop door als een zotte op de trommels te rammen. Pas na een minuut of 28 (!!) is daar het eerste zangpartij van Flynn, Darkness within. In dit nummer laat hij horen dat hij ook zingen kan. Heel verrassend ook is het akoestische uitvoering van dit nummer, dat als bonustrack is toegevoegd ergens achteraan op het album. Hij kan écht zingen. Overigens gaat Flynn vanaf nummer 6, Pearls before the swine, weer vrolijk verder met grunten en schreeuwen.

ZINGENDE KINDEREN Als ik ergens een grafhekel aan heb, zijn het zingende kinderen. Dat is dan ook gelijk het grootste minpunt van dit album; Who we are. Na het intro met de zingende kinderen heb ik gelijk geen zin meer in de rest van het nummer. Skip >> Ik snap in de verste verte niet hoe en waarom dat op het album terecht is gekomen. Het zal hun eigen keus geweest zijn, maar het past niet en klinkt nog minder. De twee bonustracks, The sentinal en Witch hunt, zijn covers van respectievelijk Judas Priest en Rush, wat nogmaals de eighties als inspiratiebron lijkt te bevestigen.

AFSLUITER Maar gelukkig. Zoals eerder vermeld, staat er ook een grote verrassing op het album: de akoestische uitvoering van Darkness within. Het is een prachtige ballad geworden waar menig so-called sing and songwriters jaloers op zullen zijn. Zowel qua zang als tekstueel. Waardige afsluiter.

MH is niet meer de band die ik hoorde toen ik 16 was, maar is met me meegegroeid naar volwassenheid. Maar of dat in hun geval óók beter is, waag ik te betwijfelen.

STERREN ******* [7/10]

Tracklisting:

[01] I am hell (Sonata in C#)

        I Sangre Sani (Blood Saint)

       II I Am Hell

      III Ashes To The Sky

[02] Be Still And Know

[03] Locust

[04] This Is The End

[05] Darkness Within

[06] Pearls Before The Swine

[07] Who We Are

[08] The Sentinal (Judas Priest cover) *

[09] Witch Hunt (Rush cover) *

[10] Darkness Within - acoustic *

* Bonustrack

www.machinehead1.com